کشاورزی
کشاورزی شهر ناغان شامل: 1- زراعت 2- باغداری 3-کشاورزی صنعتی و گلخانه ای. زراعت - چون شهر ناغان منطقه ای کوهستانی است و زمینهای هموار و مناسب زراعت ندارد زراعت در آن رونق چندانی ندارد تنها عده ای از کشاورزان که صاحب زمین هستند به ناچار روی زمینهای خود کار می کنند. و به علت ناهموار بودن زمین،کشاورزی در آن به صورت سنتی است و مهمترین محصولات زراعی آن گندم، جو، برنج و حبوبات است. که به مصرف خود می رسانند و مازاد آن را به فروش می رسانند.
باغداری - ساکنان امروز ناغان در ابتدا که وارد این سرزمین شده اند شغل دامداری داشتند، بعد از یکجا نشین شدن به باغداری پرداختند مهمترین محصولات باغی ناغان عبارتند از: انگور، سیب درختی، بادام، گردو. که مقدار زیادی از این محصولات به خارج از استان صادر می شود.
کشاورزی صنعتی(گلخانه ای) - با افزایش جمعیت و نیاز به تولید انبوه محصولات کشاورزی و همچنین افزایش جوانان تحصیل کرده در رشته ی کشاورزی از سال 1382 تاکنون با استفاده از تسهیلات دولتی مردم این شهر رو به کشاورزی صنعتی از جمله گلخانه آوردند و مهمترین محصولات آن هم عبارت است از: تولید گل رز، خیار، فلفل دلمه، سبزیجات که هم اکنون این نوع کشاورزی رو به توسعه و گسترش است.
دامداری
دامداری در ناغان به صورت سنتی بوده و پرورش و نگهداری آن به عهده کشاورزان بوده که در کنار فعالیّت کشاورزی عمل دامداری را نیز انجام می دهند و هدف آنها از پرورش دام در درجه اول تأمین نیازهای لبنیاتی خود بوده و در صورت مازاد جهت کسب درآمد آن را برای فروش عرضه می کنند و اهالی بیشتر پرورش دهنده حیوانات اهلی مانند گاو،گوسفند و ماکیان می باشد و همچنین به صورت صنعتی به پرورش آبزیان از جمله ماهی غزل آلا در حاشیه رودخانه ای که از چهار کیلومتری جنوب ناغان از دهنو و چهار تخته می گذرد مشغول هستند که لازم به ذکر است پس از گسترش شیلاتهای پرورش قزل الا در جوار این رودخانه، ناغان به یکی از قطبهای مهم پرورش ماهی در کشور شد. و ضمناً چهار مجتمع صنعتی گاوداری و یک مجتمع صنعتی پرورش مرغ گوشتی و نیز می توان به تعداد 3000 کندوی عسل در شهر ناغان اشاره کرد. دامپزشکی در جهت بهبود وضع دامداران و زنبور داران خدماتی را به آنها ارائه می دهد.
منابع آب شهر ناغان
آب شرب شهروندان ناغان به علت کوهستانی بودن و بارش نزولات آسمانی از طریق چشمه ساران و قناتها تأمین می شود.منابع آب کشاورزی - ناغان یکی از مناطق بسیار پر آب استان چهارمحال و بختیاری است که با چشمه ساران متعدد و منابع آب فراوان در شمال و جنوب شهر چشم انداز زیبایی را خلق نموده از جمله می توان به تالاب سولقان که در شش کیلومتری شهر ناغان قرار دارد اشاره کرد. در جنوب تالاب سدی خاکی احداث شده است. حجم دریاچه سد 700000 متر مکعب می باشد که آب کشاورزی بخش عمده ای از باغهای انگور و محصولات دیگر را تأمین می کند. تالاب سولقان منظره زیبایی در کنار جاده شهرکرد- ناغان به ویژه در فصل بهار و تابستان ایجاد می کند. از دیگر منابع آب کشاورزی می توان به چشمه ساران منطقه گرد و خل که در مرتفع ترین نقطه شهر واقع شده و محل ییلاق عشایر می باشد که از آب آن برای آبیاری مزارع باغات استفاده می شود و وجود چشمه ساران زیادی که در حاشیه شهر وجود دارد باعث سر سبزی اطراف شهر می شود. ، نام برد. لازم به ذکر است رودخانه ی پر آبی که از کوههای سبزه کوه سرچشمه می گیرد پس از عبور از مناطق مختلف از جنوب ناغان می گذرد که باعث حاصلخیزی زمین های حاشیه ی رودخانه و شالیزارها شده و توسعه شیلات های پرورش ماهی غزل آلای ناغان در حاشیه این رود شده است.
صنعت
به طور کلی صنایع در ناغان به دو بخش سنتی و ماشینی تقسیم می شوند. صنایع دستی یا سنتی به آن دسته از صنایع گفته می شود که محصول سلیقه و ابتکار فردی است و بیشتر در قدیم رواج داشته و بعد از کشاورزی یکی از منابع تولید درآمد بود از قبیل قالی بافی، گلیم بافی گیوه دوزی این صنایع امروزه مورد بی لطفی قرار گرفته و تنها بخش قالی بافی تا کنون فعال باقی مانده است. در زمینه صنایع ماشینی و کارخانه ای می توان به قطب صنعتی واقع در منطقه سولقان اشاره کرد که در 7 کیلومتری شهر ناغان و 70 کیلومتری شهرکرد مرکز استان واقع شده است. 5/30 هکتار مساحت کل آن می باشد و دارای 5/30 هکتار فاز عملیاتی و 5/21 زمین صنعتی می باشد. و شامل صنایع رنگ سازی، کارخانه آرد و کارخانه خمیر مایه می باشد. لازم به ذکر است که کارخانه خمیر مایه تنها کار خانه در چهار محال و بختیاری و مهمترین کارخانه در خاورمیانه است. اما به طور کلی سرمایه گذاری صنعتی در این منطقه صورت نگرفته و لذا ضریب اشتغال از این نظر پایین است. اما پتانسیل ها و استعداد های اشتغال زایی خصوصاً در بخش کشاورزی برای مردان وجود دارد که در صورت برنامه ریزی صحیح و سرمایه گذاری در این بخش می توان برای جوانان اشتغال زایی نمود و به رشد و توسعه این صنعت زیر بنایی استان افزود. در زمینه شیلات و پرورش آبزیان نیز پتانسیل های مناسب وجود دارد که در چند سال اخیر اقداماتی در این زمینه صورت گرفت اما نیاز به حمایت بیشتر دارد. در زمینه دامپروری نیز محیطی مناسب می باشد خصوصاً نزدیکی به استان خوزستان جهت کوچ عشایر در تابستان ها به این منطقه می باشد. در زمینه اشتغال زنان در شهر ناغان باید عنوان کرد که زنان بیشتر در بخش خدمات از جمله آموزش و پرورش فعالیت می کنند. اشتغال زنان در بخش کشاورزی و دامپروری در سطح خیلی پایین یا اصلاً می توان گفت در حد صفر است.
حمل و نقل و ارتباطات راهها و وسایل نقلیه به عنوان عامل زیر ساختی در اقتصاد هر کشور از دیر باز نقش پر اهمیتی داشته که بر این اساس قبل از توسعه و رونق اقتصادی باید راههای مناسب ایجاد کرد . در قدیم الایام ناغان مانند دیگر مناطق محروم فاقد راه ارتباطی و جاده آسفالت بود و تمام عبور و مرور راهها با اسب و قاطر و الاغ انجام می شد ولی امروزه جاده و راه آسفالت در این شهر احداث شد و مردم به راحتی با شهر ها و استانهای همجوار ارتباط برقرار می کنند. عبور جاده شهرکرد- اهواز از ناغان به عنوان مهمترین جاده ارتباطی محسوب می شود. با تأسیس شهرداری در سال 1373 تا کنون اقداماتی از قبیل خیابان کشی و آسفالت کردن خیابانها و معابر عمومی و ایجاد میادین در مناطق مختلف شهر صورت گرفته است و هم اکنون ناغان دارای 5 خیابان اصلی و چندین میدان می باشد.
جایگاه استراتژیک ناغان در منطقه - تا زمان مظفر الدین شاه قاجار تمام عبور و مرورها با اسب و قاطر صورت می گرفت و کاروان ها به ناچار باید شب هنگام یا به علت نا مساعد بودن هوا در محلی استراحت کنند تا خستگی راه را از تن بیرون کنند که به چنین جایی کاروانسرا می گفتند. در آن زمان شهر ناغان دارای کاروانسرایی بود که 5000 قاطر در آن بار می انداختند و پس از استراحت بار بسته و به راه خود ادامه می دادند. وجود کاروانسرا ها وکافه ها برای استراحت مسافران و همچنین عبور جاده معروف شهرکرد- خوزستان از این شهر بر اهمیت آن افزوده است. شهر ناغان از لحاظ موقعیت جغرافیایی، در منطقه ای کوهستانی می باشد و مردم برای حفظ جان مسافران از سرمای سولقان، در گذشته یک قهوه خانه با خوابگاه در محدوده سولقان ایجاد کرده تا مسافرانی که از گردنه زره از سمت شلمزار و مسافرانی که از گلوگرد و علی آباد می آمدند در امان باشند. به خاطر موقعیت جغرافیایی ناغان، تمام عشایر بختیاری از مناطق مختلف استان برای رسیدن به قشلاق و باز گشت به ییلاق باید از این شهر می گذشتند در واقع شاه راه بختیاری از ناغان می گذرد به همین دلایل از دیر باز ناغان گلوگاه استان چهارمحال و بختیاری بود.