شهر ناغان

شهر ناغان از توابع شهرستان کیار، در جنوب استان چهار و محال بختیاری واقع است. این شهر از طرف شمال به (شهرشلمزار)ازطرف جنوب به معدن خاک نسوز دوپلان و از طرف شرق به کوه کلار و سبز کوه بختیاری و از طرف غرب به شهر اردل مشرف است. از لحاظ آب و هوایی منطقه ای سرد سیر می باشد. فاصله این شهر تا شهرکرد مرکز استان چهارمحال و بختیاری 78 کیلومتر است این شهر در مسیر جاده شهرکرد-اهواز قرار گرفته است . ناغان دردامنه کوه معتدل وهوای متمایل به سردی واقع است و آب lمصرفي آن از چشمه و رودخانه تأمین می شود جاده تاریخی دزپارت (دژپارت) از کنار این شهر می گذرد. این شهر در میان باغهای میوه اطراف آن قرار گرفته است. وسعت شهر ناغان 5/2 کیلومتر مربع می باشد و مساحت قانونی شهر 1728 کیلومتر مربع می باشد. بر اساس آمار سال 1387 جمعیت برابر با 6603 نفر بوده است. زلزله ای که در فروردین سال ۱۳۵۶ هجری شمسی (۱۹۷۷میلادی) در شهر رخ داد و باعثی ویرانی کامل این شهر گشت، موجب شهرت این شهر شد. ناغان نیز در سال 1387 از شهرستان اردل جدا و به شهرستان جدید کیار ملحق شد.
ناغان که از نام کرم ابریشم گرفته شده است به علت رشدو نمو فراوان درخت توت و کرم ابریشم در قدیم الایام دراین منطقه و نیز عبور راه فرعی جاده ابریشم از شهر ناغان با 500 سال قدمت تاریخی با وجود چشمه ساران زیاد و آب فراوان جزء اولین نقاطی است که عشایر برای سکونت انتخاب کردند . به مرور زمان کلمه نوغان به ناغان تبدیل شده است . در فرهنگ معین جلد ششم اسمی از ناغان برده شده است که درآن ناغان ده،دهستان،پشتکوه بخش اردل شهرستان شهرکرد واستان دهم اصفهان است .
ناغان منطقه سرسبزی است که در دامنه سبز کوه بختیاری قرار دارد. در زمان نادر شاه افشار وقتی نادرازفتح هند به ایران برگشت در ایران وشهر شیراز آشوبهایی بر ضد دولت افشار صورت گرفت. نادر شاه برای آرام کردن شهر شیراز عده ای از آنها را به زور از آنجا خارج ساخت و راهی کوههای بختیاری کرد این گروها در غالب گروههای خویشاوندی تا منطقه ناغان امروزی رانده شدندو وقتی به ناغان رسیدند چون ناغان منطقه ای خوش آب و هوا بود درآنجا سکونت اختيارکردند و در کنار تالاب سولقان روزگار میگذراندند اما چون منطقه چغاخور خان نشین بود اجازه نداشتند رمه های خود را در آنجا ببرند در غیر این صورت باید به خان باج میدادند در منطقه پایین ناغان یعنی گردنة باجگیران هر که از گردنه می خواست عبور کند باید باج می پرداخت به همین علت بین دو کوه در دشت ناغان سکونت دائم گزیدند.